Trawniki należą do najstarszych osiedli nad środkowym Wieprzem. Pierwsza historyczna informacja o nich pochodzi z 1437 r. w dniu 11 marca tego roku dokonany został podział dóbr należących do Hektora , Macieja, Pełki, Jana i Wawrzyńca- dziedziców wsi Wola na Mazowszu oraz wsi: Siostrzytów, Dorohucza, Czemierniki, Trawniki, Opatkowice na ziemi lubelskiej. Wówczas wieś Trawniki stała się własnością dwóch najmłodszych braci Wawrzyńca i Jana.
Nazwę wsi w XV w. pisano różnie: Trawnik (1437), Trawniky (1447 – 14960), Strawnyk (1451), Sztrawnyk (1468). Zdaniem Stanisława Rosponda- znanego językoznawcy- Trawniki, to nazwa toponimiczna oznaczająca miejsce w okolicy trawiastej, łąkowej.
W 1437 roku Trawniki były wsią dość rozwiniętą, czego dowodem jest wzmianka o sadzawce rybnej („piscina”) oraz o młynie. Stan zagospodarowania wskazuje więc, że zostały założone na początku XV w. ,a być może, że jeszcze w II połowie XIV w. Ze spisu dóbr diecezji krakowskiej „Liber beneficiorum ”tom II strona 551 Jana Długosza wiadomo o przynależności Trawnik do parafii Czemierniki („ Trawnyk, Villa sub parochia Czemyernyky”).
Parafia Czemierniki odnotowana jest w źródłach już w 1336 roku, przynależne do niej wsie znacznie później: Oleśniki- 1359, Siostrzytów – 1389, Idzikowice 1415, Opatkowice-1427, Dorohucza i Trawniki- 1437.
Przemysław Szafran w książce „Rozwój średniowiecznej sieci Parafialnej w Lubelskim” z 1958 r. wydanej przez Towarzystwo Naukowe KUL, opierając się na źródłach wskazuje, iż parafia Czemierniki istniała już przed 1325  rokiem i nosiła imię św. Wincentego oraz, że istniała do XVII w.
Legenda głosi, że bardzo dawno temu w Czemiernikach mieszkał człowiek bardzo łasy na bogactwo, który miał piękną córkę zakochaną w biednym ale szlachetnym młodzieńcu. Gdy rodzice dowiedzieli się o jej wybranku postanowili jak najszybciej zaślubić ją po swojej myśli z człowiekiem starym, ale bardzo bogatym. Gdy młodzi dowiedzieli się o zamiarach rodziców pod osłoną nocy udali się do kościoła, gdzie ujęty ich  miłością ksiądz udzielił im ślubu. Gdy dowiedziała się o tym fakcie matka dziewczyny rzuciła klątwę na kościół „A bodaj się za naszą krzywdę zapadł” i klątwa się ziściła. Kościół się zapadł, a miejsce zaklęsłości terenowej w okresie obfitych odpadów wypełnia się wodą, w której czasem można usłyszeć bicie dzwonów.
Wystawiony przez biskupa Oleśnickiego w 1444 r. kościół w Biskupicach zapoczątkował nową parafię, która powoli wchłonęła parafię Czemierniki.
W latach 1447-1482 wieś drogą dziedziczenia stała się własnością Pełki z Czemiernik, po nim dziedziczący syn Andrzej sprzedał wieś  w 1496 r. wraz z częścią Czemiernik i nową osadą Borów za 300 grzywien Jakubowi Jaszowskiemu z Mełgwi (Akt sprzedaży- 1496 r. (Archiwum Państwowe w Lublinie, Księgi ziemskie lubelskie, sygn. 11)).
W trzeciej dekadzie XVII w. wieś należała do Remigiana Więckowskiego. W roku 1676 wieś podzielona była już była między trzech właścicieli. Największą część posiadał stolnik chełmski Tomasz Borsza Drzewiecki i zamieszkiwało w niej 23 poddanych. Mniejsze części należały do Mikołaja Orchowskiego (15 poddanych) i Samuela Bielskiego, współwłaścicieli pobliskich Czemiernik (8 poddanych).  W latach osiemdziesiątych XVIII wieku właścicielem wsi był lelowski starosta Antoni Marchocki. Zadłużył się on u podpułkownika regimentu konnego buławy wielkiej koronnej Karola Karola Zawoyskiego i w następstwie przegranego procesu sądowego w lubelskim Trybunale Koronnym musiał oddac ją wierzycielowi w użytkowanie. Ten zaś miał czerpać z niej dochody aż do momentu gdy pożyczona suma mu się zwróci. Następnie Trawniki przeszły w ręce Józefa Bożydara Podhorodyńskiego, członka palestry lubelskiej Trybunału Koronnego. Od 1838 r. dziedzicem Trawnik jest Franciszek Salezy Podhorodeński. W 1850 r. dobra na mocy aktu kupna- sprzedaży przeszły do Ludwika i Józefiny Słomińskich. Przy końcu XIX w. Trawniki wraz z dworem i folwarkiem należą do Aleksandra Michalskiego. W 1922 r. część dóbr nadal pozostających w rękach Michalskich została poddana parcelacji.