SOŁECTWA

Sołectwo Biskupice

Sołtys – Edyta Okońska

Wieś – położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki. Wieś malowniczo położna nad rzeką Giełczew. Do 1954 roku istniała gmina Jaszczów, której siedzibą były Biskupice.

Powierzchnia Sołectwa Biskupice : 883 ha.
Liczba ludności: 866 osób,

Historia Miejscowości

Jan Długosz w dziele „ Liber beneficjorum” zapisał, że Biskupice leżące po lewej stronie Giełczwi- dopływu Wieprza istnieją już od 1427 roku, nazwa wywodzi się stąd, że były własnością biskupstwa krakowskiego. W 1425 r. sąd ziemski lubelski przysądził biskupowi Zbigniewowi Oleśnickiemu prawo do młyna zbudowanego przezeń po drugiej stronie Giełczwi, gdzie w 1444 r. poświęcił drewniany modrzewiowy kościółek przeniesiony tu z Piotrowina. W 1450 r. Król polski Kazimierz Jagiellończyk wydał przywilej lokacyjny biskupowi Zbigniewowi Oleśnickiemu na założenie miasta po prawej stronie Giełczwi na prawie magdeburskim i nadał temu miastu szereg praw, między innymi ustanowił targi co czwartek i jarmarki tygodniowe na Św. Trójcę. Biskup krakowski na polach oleśnickich założył Biskupice. Tenże biskup włączył lewobrzeżne Biskupice do miasta jak również kupioną wieś Stróżę alias Brzezice. Nadał następnie wójtostwo szlachcicowi  Andrzejowi Górskiemu, a następnie erygował w Biskupicach parafię przy kościele 3 X 1453 r. pw. Św. Stanisława i nadał jej siedlisko na plebanię, ogród, stawy, księgi i urządzenia kościelne. Do parafii włączył samo miasto oraz wsie: Biskupice, Białka, Brzezice, Chwalisławice, Falisławice, Jaszczów, Łysołaje, Siedliska, Suchodoły i Strużę. Dzięki przywilejowi lokacyjnemu miasto posiadało władze samorządowe czteroosobową radę oraz siedmioosobową ławę z wójtem sądowym, które sprawowały władzę administracyjną i sądowniczą. Kościół dotrwał do 1725 r. zaś ówczesna dziedziczka Biskupic Alojza Radzimińska z Piaseckich umierając bezpotomnie zapisała majątek na wybudowanie murowanego kościoła w miejsce drewnianego, natomiast wykonawcą swej woli uczyniła ówczesnego ks. Michała Olszewskiego. Powstała w 1727 roku świątynia w stylu włoskim z facjatą i dwoma wieżami, gdzie  w jednej były dzwony, a w drugiej sygnaturka. Cmentarz kościelny ogrodzono z trzech stron murem, a z czwartej otacza go plebania zbudowana w 1730 r.
W 1634r. Biskupice przeszły w ręce Pawła Piaseckiego- historyka, kronikarza, teologa, sekretarza królewskiego Zygmunta III Wazy, opata w Mogile, biskupa kamienieckiego, następnie chełmskiego i przemyskiego. Kolejnym właścicielem był Remigiusz Piasecki- stolnik lubelski, który w 1711 r. przeznaczył 20 tys. florenów na budowę nowego kościoła, który dokończyła wspomniana już Alojza z Piaseckich i Józef Radzymińscy.
Niekorzystny wpływ na rozwój miasta Biskupic miało zbyt spore oddalenie od przebiegającego traktu w stronę Chełma i granicy, wielka zaraza w 1497 r. która przegnała z miasta  przejeżdżającego wielkiego mistrza krzyżackiego Jana Tjofona, pożary oraz najazd Tatarów 1670 r., którzy całkowicie zniszczyli miasto.
W 1780 r. mieszczanie w obronie przywilejów nadanych przez Zbigniewa Oleśnickiego, potwierdzonych przez Stefana Batorego i Stanisława Augusta odmówili pańszczyzny i wysłali skargę do króla na ówczesną właścicielkę Brygidę Radzimińską. Bunt ten trwał z przerwami do chwili uwłaszczenia chłopów w 1865 roku, a prawa miejskie odebrano Biskupicom, w 1870 r. co spowodowało zastój w ich rozwoju.
I Wojna Światowa przyniosła zniszczenia. W okresie dwudziestolecia międzywojennego wybudowano nową szkołę, bożnicę i zaprojektowano wzniesienie budynku Urzędu Gminy.
Podczas II Wojny Światowej w Biskupicach mieścił się sztab organizacji  podziemnej: Polskiej Organizacji Wojskowej „Wilki”, która prowadziła działalność konspiracyjną. W Biskupicach mieściła się też prężnie działająca placówka AK, jak też działająca w prywatnym domu Oficerska Szkoła AK.

Zabytek nieruchomy – kościół

Do innych interesujących zabytków należą:, Cmentarz parafialny oraz Cmentarz Żydowski tzw. „Baca Góra”.

Kaplica Grobowa Popławskich murowana z kamienia XIX, a także Kaplica Grobowa Radzimińskich murowana z 1832 roku.

Sołectwo Bonów

Sołtys – Iwona Mucha

Wieś- położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki.Bonów leży na północno- zachodnim krańcu gminy wzdłuż drogi Pełczyn- Milejów,
granicząc od wschodu z Siostrzytowem, od północy z doliną Wieprza, od zachodu z
Łysołajami, a od południa z Kolonia Strużą.

 

Powierzchnia sołectwa Bonów: 237,72 ha
Liczba ludności: 288 osób

Historia Miejscowości

Wieś Bonów to wieś przesiedleńców i ma krótką historię. Do 1936 roku Bonów  należał do gminy Gołąb w powiecie puławskim. Gdy umocniono granice Państwa na szczeblu centralnym zapadła decyzja że teren Bonowa zostanie  przeznaczony na budowę poligonu szkoły lotniczej w Dęblinie. Mieszkańcy rozpoczęli poszukiwania terenów do osiedlenia. Część z nich osiadło na terenie Siostrzytowa  ( będącego własnością hrabiny Michalskiej) przenosząc tutaj nazwę Bonów. Większość początkowo zamieszkała w dworskiej stodole, pozostali urządzali się z pomocą mieszkańców z sąsiednich wsi. Gdy zaczęli normalnie mieszkać i funkcjonować wybuchła wojna.

Sołectwo Dorohucza

Sołtys – Maria Iżewicz

Wieś– położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki.
Leży w Obniżeniu Dorohuckim przy międzynarodowej trasie Lublin- Chełm-
Dorohusk.

Powierzchnia Sołectwa Dorohucza : 1344,69 ha.
Liczba ludności: 747 osób,

Historia Miejscowości

    Do dzisiejszego dnia zastanawiamy się nad znaczeniem nazwy: Dorohucza. W ruskim języku doroha oznacza drogę natomiast huszcza, która także jest rusycyzmem oznacza gęstwe, co w tłumaczeniu na język polski brzmiałoby: gęstwa dróg. ludzie maja skłonności do upraszczania wyrazów co sprawiło że z Doroh – huszcza nazwa zmieniła się na Dorohucza. W tym zagęszczeniu dróg ( droga na Białkę, do Siedliszcza i Ewopola: stare trakty)u przeprawy przez Wieprz powstało osiedle, które nazwano Dorohhuszczą, póżniej  Dorohuczą a najstarsi mieszkańcy uprościli nazwę miejscowości do Dyrucy.

     Zamieszkanie człowieka w Dorohuczy i pobliskim jej terenie nie ogranicza się tylko do okresu historycznego , ponieważ mozna tu spotkać tez slady ludzi prehistorycznych. Obniżenie Dorohuckie stanowiło dogodne miejsce do zakładania  rozproszonych osad  w okresie neolitu i wczesnego średniowiecza.Co roku pługi wyrzucają na powierzchnię skorupy naczyń glinianych, lepionych bez pomocy  koła garncarskiego, z fragmentami ozdób, z których archeolodzy odczytują ich przynależność kulturową i epokę. Wyrzucają narzędzia z kamienia łupanego i gładzonego takie jak: krzemienne noże, groty strzał, skrobacze, siekierki, toporki i inne. Wiele takich odkrytych przedmiotów zebrał były miejscowy nauczyciel Stanisław Puch i przekazał do muzeów w Chełmie i Lublinie.
Z dawnych pańszczyźnianych czasów zachowała się we wsi karczma dworska. Niegdyś spełniała ona we wsi rolę sklepu, restauracji i świetlicy. W późniejszych czasach pożar strawił karczmę- pozostały ściany i osmolone belki. W odbudowanej przez dwór karczmie Żyd arendarz prowadził już tylko sklepik.
Dziedzic majątku Trawniki odkupił od Żydów  majątek i obsadził w nim swego zięcia hr. Komorowskiego.
Parafia Dorohucza istniała od połowy XVIII w. i na ten okres datowany jest  kościół pw. Św. Judy Tadeusza wybudowany przez Szczęsnego Siłę- Nowickiego późniejszego właściciela tych dóbr. Wcześniej wieś Dorohucza należała do parafii Biskupice lecz msze św. dla mieszkańców były odprawiane w miejscowym kościele. Stare dokumenty parafialne zostały zniszczone w obawie  przed Moskalami, aby miejscowy kościół nie został zabrany na cerkiew.
Po odzyskaniu niepodległości mieszkańcy Dorohuczy wraz z ks. Kryckim- proboszczem parafii Biskupice, rozpoczęli starania o utworzenie samodzielnej parafii.
Starania te zostały pomyślnie zakończone , gdy pismem z dnia 18 X 1928 r. biskup Marian Fulman polecił ks. Wojciechowi Natkańskiemu zorganizowanie parafii Dorohucza. W dniu 25. 08. 1929 roku została erygowana parafia w Dorohuczy.
Dzisiaj w Dorohuczy można podziwiać: kościół , ruiny dworu, stary budynek szkoły ( kiedyś karczma) oraz młyn wodny z 1870 roku.

„ Kościół  parafialny pw. św. Judy Tadeusza ”
Dorohucza

„Zespół dworsko – parkowy ”
Dorohucza

„Młyn ”

Dorohucza

Sołectwo Ewopole

Sołtys – Katarzyna Misztal

Wieś – położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim , w gminie Trawniki.

Powierzchnia sołectwa Ewopole: 380,36 ha
Liczba ludności: 111 osób,

Historia Miejscowości

Jest najmniejszym i najbardziej malowniczym sołectwem. Leży na uboczu, na północno- wschodnim krańcu gminy. Od zachodu i północy wieś otoczona jest kanałem Wieprz- Krzna.
Początkowo ta mała wieś należała do powiatu chełmskiego, później do lubelskiego.
Trudno ustalić pochodzenie nazwy Ewopole. Tereny Ewopola, Wólki Kańskiej, Kaniego, Chojna, łąk i lasów do rzeki Wieprz w drugiej połowie XIX wieku należały do księcia Woronieckiego. Nazwa Ewopole składa się z dwóch wyrazów Ewa i pole. Mówi się , że było to Ewy pole. Jak głosi miejscowa legenda niewiasta o imieniu Ewa darowała tę ziemię mieszkańcom i na jej cześć nazwano tą miejscowość Ewopole.

Sołectwo Oleśniki

Sołtys – Jolanta Mazurek

Wieś- położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki.
Druga, co do wielkości miejscowość Gminy Trawniki.

 

Powierzchnia Sołectwa Oleśniki: 1934,34 ha.
Liczba ludności: 1204 osób,

Historia Miejscowości

Wieś Oleśniki położona jest na wschód od Trawnik, nad rzeką Marianką. Tędy niegdyś prowadził jeden z najważniejszych średniowiecznych traktów historycznych z Polski na Ruś. Pamiątką po tych czasach jest średniowieczny kurhan.
Pierwsza historyczna wzmianka o tej miejscowości pochodzi z połowy wieku XIV -go. W dokumencie z roku 1359 dotyczącym rozgraniczenia ziemi lubelskiej i chełmskiej wymieniony został jako starzec – kmieć Wacław z Oleśnik. Liczne dokumenty z XIV  i XV  wieku wymieniają wsie, z którymi Oleśniki graniczyły: Dobryniów od wschodu /w ziemi chełmskiej/. Idzikowice z Chwalisławcami od południa / obecnie Wola Idzikowska i Fajsławice/. Leszczno od wschodu / obecnie Leszcznka/ oraz Czemierniki i Dorohucza od zachodu i północy.
Od początku wieś była własnością szlachecką. Dwór wraz z folwarkiem istniał do 1944 roku. Po folwarku zachował się tylko fragment muru który prawdopodobnie stanowił część ogrodzenia otaczającego zabudowania gospodarcze.
Należy wspomnieć o krwawej bitwie powstańców z wojskami rosyjskimi w sierpniu 1963 roku zwaną bitwą pod Fajsławicami, która została stoczona na polach Fajsławice, Trawnik i Oleśnik.
Przy moście nad Marianką stoi drewniany młyn, który jest nieczynny od początku lat osiemdziesiątych.

„Młyn ” Oleśniki

– pozostałości wiatraka holenderskiego

W latach 1981- 1984 został wybudowany Kościół p. w. Matki Boskiej Częstochowskiej.

Sołectwo Pełczyn

Sołtys – Jan Siudziak

Wieś- położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki.
Leży nad rzeką Wieprz  w centralnej części gminy.

Powierzchnia Sołectwa Pełczyn: 360,42ha.
Liczba ludności: 543 osób,

Historia Miejscowości

Miejscowość Pełczyn swój rozwój  zawdzięcza  dobremu położeniu przy trasach krzyżujących się dróg  z zachodu na wschód przebiega droga Lublin – Chełm, z północy na południe droga Łęczna- Krasnystaw.
Nazwa miejscowości najprawdopodobniej  pochodzi od imienia właściciela niegdyś tych ziem Pełki.
Pełczyn jest jednym z miejsc nad Wieprzem, gdzie wędkarze najchętniej łowią ryby. Wieprz tam jest wąski, szybki i głęboki.

Sołectwo Siostrzytów 

Sołtys – Tadeusz Gadaj

Wieś- położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki.
Miejscowość położona w północno- zachodniej części gminy, przy ujściu rzeki
Giełczwi do Wieprza.

Powierzchnia Sołectwa Siostrzytów: 903,12ha.
Liczba ludności: 903 osób,

Historia Miejscowości

Pierwsze wzmianki odnośnie Siostrzytowa pochodzą  z 1389 roku. Nazwa  miejscowości miała różną pisownie w 1938 brzmiała ona Sestrzewithow zaś w 1414 Sestrzewitouicze i Siostrzewiów.
Siostrzytów był własnością szlachecką w 1389 roku szlachcianka Rochna i jej dzieci Klara i Leonard uzyskali Siostrzytów i pobliskie Czemierniki (dziś Trawniki).
W latach 1470-1480 dziedzicami Siostrzytowa byli bracia Jan i Mikołaj herbu Jastrzębiec. Jak donoszą źródła historyczne u zbiegu Giełczwi i Wieprza stał w XVIII wieku spichlerz zbożowy, który należał do bogatych rodów takich jak: ród Orzechowskich, Suchodolskich, i Lanckorońskich. W kolejnych latach dobra Siostrzytowskie przewijały się przez ręce rodu Micowskich.
Jak dowiadujemy się ze „ Wspomnień” Marii Morhow Kieplińskiej w roku 1825 roku część Siostrzytowa stała się własnością Katarzyny z hrabiów Poletyłów Rzewuskiej żony Michała Rzewuskiego- sędziego pokoju powiatu krasnostawskiego.
Kontynuatorem własnościowym Siostrzytowa do roku 1944 Był Józef Bogusławski oraz jego siostra Halina i wnukowie Wiktora Bogusławskiego i Anny z Rudzkich.
W XX wieku Siostrzytów był w posiadaniu rodziny Bogusławskich. Ostatnimi właścicielami do czasów wojny byli Józef i Halina Bogusławska.
Dwór był drewniany, stał po środku parku, do którego prowadziła aleja lipowa. Do folwarku należały: gorzelnia, sad, łąki oraz działający do dziś młyn usadowiony nad rzeką Giełczew.  Dziś po siostrzytowskim dworze zostało tylko kamienne gruzowisko pozostałość po dawnych zabudowaniach.

„Młyn ”
Siostrzytów

Sołectwo Struża Kolonia

Sołtys – Marianna Dębicka

Wieś– położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki.

Powierzchnia Sołectwa Struża Kolonia: 621,53ha.
Liczba ludności: 726 osób,

Historia Miejscowości

Sołectwo Struża

Sołtys – Anna Marzęda

Wieś– położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki.

Powierzchnia Sołectwa Struża: 216,09ha.
Liczba ludności: 274 osób,

Historia Miejscowości

Nad rzeką Giełczew leży Struża. Kiedyś pisana jako Stróża dziś Struża. Był to majątek dworski oraz niedaleka wieś o tej nazwie. W historii tej miejscowości pierwszą datą która się pojawia był rok 1431.
W roku 1442 część miejscowości została sprzedana Janowi z Oleśnicy wojewodzie sandomierskiemu. Następnie Jan odstąpił Strużę bratu Zbigniewowi, biskupowi krakowskiemu, a w roku 1452 tenże biskup włączył Strużę do miasta Biskupice.
Pod koniec roku 1634 kapituła krakowska sprzedała Biskupice biskupowi Pawłowi Piaseckiemu, którego rodzina władała tym miastem, a także młynem, stawem rybnym i folwarkiem Struża do końca XVIII wieku. Kolejnym właścicielem Struży była rodzina Radzimińskich, a od roku 1830 rodzina Popławskich. Ciekawostką dotycząca Struży jest fakt, że jej częstym bywalcem i gościem był znany pisarz Bolesław Prus. To właśnie w tej miejscowości powstało jego opowiadanie „Szkatułka babuni”.
W latach powojennych właścicielem dóbr był Mieczysław Piotr Szczepański. Następnie na mocy dekretu PKWN z 6 IX 1944 roku majątek rozparcelowano, a to co zostało w posiadanie przyjęła Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna. Z gospodarczych zabudowań podworskich do dziś zachował się tylko spichlerz.

„Dwór ”
Struża Kolonia

„Wiatrak Holender ”
Struża

„Pozostałości parku ”
Struża Kolonia

Sołectwo Trawniki

Sołtys – Barbara Opałka

Wieś- położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki.

Powierzchnia Sołectwa Trawniki: 768,19ha.
Liczba ludności: 2835 osób,

Historia Miejscowości

Trawniki należą do najstarszych osiedli nad środkowym Wieprzem. Pierwsza historyczna informacja o nich pochodzi z 1437 r. w dniu 11 marca tego roku dokonany został podział dóbr należących do Hektora , Macieja, Pełki, Jana i Wawrzyńca- dziedziców wsi Wola na Mazowszu oraz wsi: Siostrzytów, Dorohucza, Czemierniki, Trawniki, Opatkowice na ziemi lubelskiej. Wówczas wieś Trawniki stała się własnością dwóch najmłodszych braci Wawrzyńca i Jana.
Nazwę wsi w XV w. pisano różnie: Trawnik (1437), Trawniky (1447 – 14960), Strawnyk (1451), Sztrawnyk (1468). Zdaniem Stanisława Rosponda- znanego językoznawcy- Trawniki, to nazwa toponimiczna oznaczająca miejsce w okolicy trawiastej, łąkowej.
W 1437 roku Trawniki były wsią dość rozwiniętą, czego dowodem jest wzmianka o sadzawce rybnej („piscina”) oraz o młynie. Stan zagospodarowania wskazuje więc, że zostały założone na początku XV w. ,a być może, że jeszcze w II połowie XIV w. Ze spisu dóbr diecezji krakowskiej „Liber beneficiorum ”tom II strona 551 Jana Długosza wiadomo o przynależności Trawnik do parafii Czemierniki („ Trawnyk, Villa sub parochia Czemyernyky”).
Parafia Czemierniki odnotowana jest w źródłach już w 1336 roku, przynależne do niej wsie znacznie później: Oleśniki- 1359, Siostrzytów – 1389, Idzikowice 1415, Opatkowice-1427, Dorohucza i Trawniki- 1437.
Przemysław Szafran w książce „Rozwój średniowiecznej sieci Parafialnej w Lubelskim” z 1958 r. wydanej przez Towarzystwo Naukowe KUL, opierając się na źródłach wskazuje, iż parafia Czemierniki istniała już przed 1325  rokiem i nosiła imię św. Wincentego oraz, że istniała do XVII w.
Legenda głosi, że bardzo dawno temu w Czemiernikach mieszkał człowiek bardzo łasy na bogactwo, który miał piękną córkę zakochaną w biednym ale szlachetnym młodzieńcu. Gdy rodzice dowiedzieli się o jej wybranku postanowili jak najszybciej zaślubić ją po swojej myśli z człowiekiem starym, ale bardzo bogatym. Gdy młodzi dowiedzieli się o zamiarach rodziców pod osłoną nocy udali się do kościoła, gdzie ujęty ich  miłością ksiądz udzielił im ślubu. Gdy dowiedziała się o tym fakcie matka dziewczyny rzuciła klątwę na kościół „A bodaj się za naszą krzywdę zapadł” i klątwa się ziściła. Kościół się zapadł, a miejsce zaklęsłości terenowej w okresie obfitych odpadów wypełnia się wodą, w której czasem można usłyszeć bicie dzwonów.
Wystawiony przez biskupa Oleśnickiego w 1444 r. kościół w Biskupicach zapoczątkował nową parafię, która powoli wchłonęła parafię Czemierniki.
W latach 1447-1482 wieś drogą dziedziczenia stała się własnością Pełki z Czemiernik, po nim dziedziczący syn Andrzej sprzedał wieś  w 1496 r. wraz z częścią Czemiernik i nową osadą Borów za 300 grzywien Jakubowi Jaszowskiemu z Mełgwi (Akt sprzedaży- 1496 r. (Archiwum Państwowe w Lublinie, Księgi ziemskie lubelskie, sygn. 11)).
W trzeciej dekadzie XVII w. wieś należała do Remigiana Więckowskiego. W roku 1676 wieś podzielona była już była między trzech właścicieli. Największą część posiadał stolnik chełmski Tomasz Borsza Drzewiecki i zamieszkiwało w niej 23 poddanych. Mniejsze części należały do Mikołaja Orchowskiego (15 poddanych) i Samuela Bielskiego, współwłaścicieli pobliskich Czemiernik (8 poddanych).  W latach osiemdziesiątych XVIII wieku właścicielem wsi był lelowski starosta Antoni Marchocki. Zadłużył się on u podpułkownika regimentu konnego buławy wielkiej koronnej Karola Karola Zawoyskiego i w następstwie przegranego procesu sądowego w lubelskim Trybunale Koronnym musiał oddac ją wierzycielowi w użytkowanie. Ten zaś miał czerpać z niej dochody aż do momentu gdy pożyczona suma mu się zwróci. Następnie Trawniki przeszły w ręce Józefa Bożydara Podhorodyńskiego, członka palestry lubelskiej Trybunału Koronnego. Od 1838 r. dziedzicem Trawnik jest Franciszek Salezy Podhorodeński. W 1850 r. dobra na mocy aktu kupna- sprzedaży przeszły do Ludwika i Józefiny Słomińskich. Przy końcu XIX w. Trawniki wraz z dworem i folwarkiem należą do Aleksandra Michalskiego. W 1922 r. część dóbr nadal pozostających w rękach Michalskich została poddana parcelacji.

„Aleja kasztanowców ”
Trawniki

Znacznej dewastacji uległ ogród dworski w okresie ostatniej wojny, a w latach sześćdziesiątych dwór popadający w ruinę zostaje rozebrany. Stopniowo wyniszczeniu ulegają sędziwe drzewa, których pozostałości zachowały się do dzisiaj.

„ Kaplica grobowa Łodzia Michalskiego ”

„ Park pozostałości ”

„ Kordegarda ”

Dom Sadowskich.

„Cukrownia – hala fabryczna ”

 

W 1889 r. została wybudowana cukrownia, którą nabyli Jankowski i Wścieklica pochodzący z Łodzi. Na miejscu cukrowni rozpoczęto w 1932 r. budowę fabryki włókienniczej. W sierpniu 1939 r. była prawie gotowa, ale po wybuchu II Wojny Światowej jej właściciele wyjechali. 23 września wkroczyli do Trawnik Niemcy, którzy zajęli fabrykę, zdemontowali maszyny i wywieźli je.
Ze względu na lokalizację przy linii kolejowej Niemcy zorganizowali w Trawnikach w 1941 r. obóz dla jeńców sowieckich oraz zakładników polskich. Większość jeńców zmarłą lub została wymordowana, zaś część z nich zgodziła się na kolaborację i wówczas zorganizowano obóz szkoleniowy dla formacji pomocniczych SS . W marcu i w kwietniu 1942 r. Trawniki stały się stacja tranzystorową dla transportów żydowskich. 23 marca 1942 r. na terenie obozu zgromadzono blisko 2.500 Żydów z Piask, Biskupic, Trawnik, których następnie deportowano do obozu zagłady w Bełżcu. Wówczas zorganizowano w Trawnikach żydowski obóz  pracy. W 1943 roku przeniesiono do Trawnik zakłady futrzarskie Schultza wraz z robotnikami żydowskimi z warszawskiego.
Obóz ten zlikwidowano 3 listopada 1943 r. w ramach operacji „Erntefest”. Tego dnia w Trawnikach zamordowano 6.000 do 10.000 Żydów i spalono ich ciała na terenie obozu.

„ Dworzec kolejowy”

„ Pomnik ofiar obozu hitlerowskiego ”

Powyższe zdjęcie przedstawia Obelisk ku czci pomordowanych z 1964 r. z dwiema tablicami, jedna informująca o „ internacjonalistycznym” charakterze obozu i druga upamiętniająca pomordowanych, ufundowana przez byłego więźnia  zbiegłego z bozu, Dawida Efratiego.

Miały też miejsce egzekucje więźniów lesie Dąbrowa. W lesie Borek znajdują się groby dzieci z Zamojszczyzny.

Pomnik Las Borek.

„… Uczcijmy pamięć chwilą milczenia.
Pochylmy głowy w wielkiej zadumie.
Oni z rąk oprawców ginęli,
A jak każdy żyć bardzo pragnęli.


Wacława Jank- Sidorowa „ Polsko Kochana”

 

Na terenie byłego zakładu włókienniczego powstały w 1959 r. Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego jako filia zakładów siedleckich, która się usamodzielniła w 1962 r. i przyjęła nazwę „TRAWENA” tworzą w Trawnikach wraz z Betoniarnią z 1957 r i elewatorem zbożowym z 1956 r. rozbudowanym w 1970 r. ośrodek przemysłowy.
W 1946 r. założono w Trawnikach Gminną Spółdzielnię „Samopomoc Chłopska”, zaopatrująca miejscową osadę.
Kościół pod wezwanie Chrystusa Króla wzniesiono w latach 1958- 1964 według projektu architekta Stanisława Marzyńskiego.

 

W akcji „Szkoły na 1000 lecie”  w 1966 roku oddano do użytku nowy piękny budynek szkoły, która przyjęła imię Marii Skłodowskiej- Curie.
Obecnie w  Trawnikach funkcjonuje Zespół Placówek Oświatowych im. Marii Curie- Skłodowskiej zawierający: oddział przedszkolny, nauczanie początkowe i klasy IV-VI,  Gimnazjum Publiczne im. Polonii Francuskiej. Gimnazjum rozpoczęło swoja działalność 01 września 1999r. ze 130 uczniami z całej gminy. Przy gimnazjum działa Uczniowski Klub Sportowy „Tytan”.

Sołectwo Trawniki Kolonia

Sołtys – Bohdan Szumlak

Wieś– położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki.

Powierzchnia Sołectwa Trawniki Kolonia: 756,62ha.
Liczba ludności: 791 osób,

Historia Miejscowości