Trawniki należą do najstarszych terenów położonych nad środkowym Wieprzem. Historia osady sięga wczesnego średniowiecza i wiąże się z pobliskim grodem wchodzącym w skład Grodów Czerwieńskich.
Pierwszą wzmiankę o Trawnikach w źródłach historycznych spotykamy u kronikarza Jana Długosza. W swoim dziele Opera Omnia Liber beneficiorum wymienia on wieś Trawniki jako miejscowość przynależną do parafii Czemierniki.
Do wspomnianej parafii należały wówczas oprócz Trawnik – Oleśniki, Siostrzytów, Idzikowice, Opatkowice i Dorohucza. Status parafii Czemierniki utraciły w XVII wieku, wchodząc w 1674 r. podobnie jak Trawniki, w skład pobliskiej parafii Biskupice.
Nazwę wsi w XV w. pisano różnie: Trawnik (1437), Trawniky (1447, 1496), Strawnyk (1451), Sztrawnyk (1468). Zdaniem znanego językoznawcy Stanisława Rosponda Trawniki to nazwa toponimiczna, oznaczająca miejsce w okolicy trawiastej, łąkowej.
W 1437 roku Trawniki były wsią dość rozwiniętą, czego dowodem jest wzmianka o sadzawce rybnej („piscina”) oraz o młynie. Stan zagospodarowania wskazuje więc, że zostały założone na początku XV w., a być może, że jeszcze w II połowie XIV w. Ze spisu dóbr diecezji krakowskiej „Liber beneficiorum ”tom II strona 551 Jana Długosza wiadomo o przynależności Trawnik do parafii Czemierniki („ Trawnyk, Villa sub parochia Czemyernyky”).
Przemysław Szafran w książce „Rozwój średniowiecznej sieci Parafialnej w Lubelskim” z 1958 r. wydanej przez Towarzystwo Naukowe KUL, opierając się na źródłach wskazuje, iż parafia Czemierniki istniała już przed 1325 rokiem i nosiła imię św. Wincentego oraz, że istniała do XVII w.
Wystawiony przez biskupa Oleśnickiego w 1444 r. kościół w Biskupicach zapoczątkował nową parafię, która powoli wchłonęła parafię Czemierniki.

W latach 1447-1482 wieś drogą dziedziczenia stała się własnością Pełki z Czemiernik, po nim dziedziczący syn Andrzej sprzedał wieś w 1496 r. wraz z częścią Czemiernik i nową osadą Borów za 300 grzywien Jakubowi Jaszowskiemu z Mełgwi (Akt sprzedaży- 1496 r. (Archiwum Państwowe w Lublinie, Księgi ziemskie lubelskie, sygn. 11)).

W trzeciej dekadzie XVII w. wieś należała do Remigiana Więckowskiego. W roku 1676 wieś podzielona była już była między trzech właścicieli. Największą część posiadał stolnik chełmski Tomasz Borsza Drzewiecki i zamieszkiwało w niej 23 poddanych. Mniejsze części należały do Mikołaja Orchowskiego (15 poddanych) i Samuela Bielskiego, współwłaścicieli pobliskich Czemiernik (8 poddanych). W latach osiemdziesiątych XVIII wieku właścicielem wsi był lelowski starosta Antoni Marchocki. Zadłużył się on u podpułkownika regimentu konnego buławy wielkiej koronnej Karola Karola Zawoyskiego i w następstwie przegranego procesu sądowego w lubelskim Trybunale Koronnym musiał oddać ją wierzycielowi w użytkowanie. Ten zaś miał czerpać z niej dochody aż do momentu, gdy pożyczona suma mu się zwróci. Następnie Trawniki przeszły w ręce Józefa Bożydara Podhorodyńskiego, członka palestry lubelskiej Trybunału Koronnego. Od 1838 r. dziedzicem Trawnik jest Franciszek Salezy Podhorodeński. W 1850 r. dobra na mocy aktu kupna- sprzedaży przeszły do Ludwika i Józefiny Słomińskich. Przy końcu XIX w. Trawniki wraz z dworem i folwarkiem należą do Aleksandra Michalskiego. W 1922 r. część dóbr nadal pozostających w rękach Michalskich została poddana parcelacji. Po jego śmierci aż do 1940 r. są własnością jego żony Aleksandry Michalskiej.
Wśród charakterystycznych miejsc Trawnik na szczególną uwagę zasługują:
Cukrownia, która została oddana do użytku w 1899 roku i od razu została zelektryfikowana, a na jej cele wybudowano bocznicę kolejową. W tym samym czasie powstały także hale i magazyny, a w ich pobliżu pojawiły się domy dla poszczególnych pracowników i ich rodzin. W 1907 r. założono oddział Związku Zawodowego Robotników Cukrowni w Królestwie Polskim, który przestał jednak funkcjonować już 2 lata później. Podczas I wojny światowej wojska rosyjskie zniszczyły większość tej fabryki, a robotników wywieziono w głąb Rosji. Po I Wojnie Światowej cukrownia została wyremontowana i wznowiła działalność. Dyrektor Wacław Iwanicki i jego żona Zofia interesowali się losem swoich pracowników i ich rodzin, dlatego też przy cukrowni funkcjonowały czytelnia, ochronka dla dzieci pracowników, ochotnicza straż ogniowa, a nawet orkiestra, która urządzała koncerty. W ogrodzie fabryki organizowano zabawy taneczne i loterie fantowe, z których pozyskane środki przeznaczano na rzecz szkoły. W latach 20. cukrownia udostępniała swoje pomieszczenia dla pięciooddziałowej szkoły, a nawet częściowo sfinansowała budowę siedmiooddziałowej szkoły podstawowej. W latach 30. cukrownia „Trawniki” została wykupiona przez cukrownię „Rejowiec”, po czym nastąpiła jej likwidacja. Pod koniec lat 30. nowi właściciele uruchomili fabrykę włókienniczą. Po wybuchu II Wojny Światowej jej właściciele wyjechali.
23 września wkroczyli do Trawnik Niemcy, którzy zajęli fabrykę, zdemontowali maszyny i wywieźli.
Na miejscu cukrowni w 1959 r. powstała firma dziewiarska, która zarejestrowana była jako przedsiębiorstwo Państwowe. Firma ta w 1962 r. przyjęła nazwę TRAWENA. Gotowe wyroby eksportowane były również za granicę, a w latach 70. zatrudniano tam ponad tysiąc pracowników. W latach 90. przedsiębiorstwo wykupione zostało przez nowych właścicieli.

Obecnie część terenu po zakładzie Traweny zajmuje prężnie rozwijająca się Firma NICOLS Poland – produkująca środki czystości dla gospodarstw domowych.
W 2023 roku budynki po Trawenie wykupiła Firma GETOM POLAND, która rozpoczęła przygotowania do uruchomienie galwanizerni.